INFO ANTIFA (Euskal Herria)

Asier Martinez

Azken asteetan faxismoaren eta antifaxismoaren gaia behin eta berriz aipatu da. Bere gaurkotasuna bat dator Falangeak Gasteizera egindako bisitarekin edo Vallekaseko La Fabrika herri gimnasioaren aurkako eraso faxistarekin. Vito Quiles faxistak unibertsitateetan bira egiten du.

Faxisten lagunek, etsipenez beren irudia garbitu nahi dutenek eta bide batez faxistena ere garbitu nahi dutenek, ez dute zalantzarik izan faxistak eta antifaxistak parekatzeko, biak indarkeriazko adierazpenak direla baitiote. Lotsatienek, faxismoaren aurkako hegemonia instituzional baten alde egiten dutenek, probokazio soiltzat jo dute faxismoa, eta horrek zuritzen laguntzen du, deslegitimatu egiten baititu antifaxistak zirikatzaile batzuen amarruan erortzen diren tonto baliagarritzat. Azken horientzat, faxisten lagunentzat bezala, indarkeriara jotzea desegokia da, eta horrek, zeharka bada ere, faxistak eta antifaxistak berdindu egiten ditu.

Faxismoan, ordea, ez dago probokaziorik. Faxismoak masa-lotura bat ezartzen du gorrotoaren eta besterenaren arteko beldurraren eta irrazionaltasunaren bidez; proletarioen lerroetan beldurrak gainditzen badu soilik sustraitzen den politika. Faxisten desfileak, Vito Quilesek unibertsitateetan egiten duen bira eta eraso faxistak gizartea polarizatu eta gatazka piztu nahi duen politika horren adierazpenak dira, gorroto-premisa jakin batzuen pean, ideia faxistak hedatzeko aldeko egoera sortzeko. Faxismoaren jokabide normala probokaziotzat jotzea faxismoa hutsaltzeko beste modu bat da.

Quilesen birak elementu erreakzionarioa astindu eta bere indarra erakutsi nahi du. Ez dago ezer faxismoari indartsu eta zigorrik gabe egotea baino hegal handiagorik ematen dionik, libre landatzeko gai izatea baino. Faxismoak alternatiba indartsu gisa aurkeztu nahi du bere burua, eta ez du zalantzan jartzen krisi eta gizarte-deskonposizio egoera batean egin behar diren lanak. Eta hori egiten du, besteen aurrean, bizi garen garaiotan erabaki gogorrenak, justifikatuenak eta exijituenak hartzeko eta, behar izanez gero, bere indarrak sakrifikatzeko gai den indar bakar gisa, faxista indibidualaren kasuan bezala, kasu honetan Quiles, bere gorputza mugimenduaren zerbitzura jartzen duena.

Erraz uler daiteke, beraz, legebiltzarreko hegemoniak eta erantzun demokratiko-instituzionalak guztiz anakronikoak direla faxismoaren gaurkotasunarekin alderatuta, politika faxistatik at dagoen hizkuntza batean oinarritzen baitira; «performance» tragikomiko moduko bat dira, errealitate sozialetik at bizi diren bufoien antzezpen teatrala, non faxismoa hitzarmen liberal ororekin aurrez aurre garatzen den, ordezkaritza parlamentarioaren oinarri ideologikoak ere ahulduz; eta ez forma politiko asmatzailea eta originala delako, baizik eta antiparlamentarismoa, ordezkatzen duen guztiarekiko gorrotoa, jada konbentzio berri bat delako, bizi garen garaietako ezaugarria, gizarte kapitalista basakeria berri batera eramaten duen garapen historiko baten emaitza. Azken batean, faxismoa eta parlamentarismoa elkarren aurrean jartzea asto bat tximino batekin hitz egiten jartzea bezala da. Ziur demokratek entretenimendu ona aurkituko dutela horretan.

Esandakotik ondorioztatzen da, lehenik: ez dagoela hegemonia antifaxistarik maila parlamentarioan edo instituzionalean; izan ere, faxismoa azaleratzen bada, parlamentarismoaren funtzionalitate historikoa gainditua izan delako da, oraingoz behintzat, eta ez dagokio parlamentarismoari egoera hori berrezartzea. Izan ere, faxismoak lortu zuen, azken buruan eta proletarioen aurkako indarkeria antolatuaren aldi luze baten ondoren, parlamentu-ordena berrezartzea.

Bigarrena: hegemonia antifaxista erakunde politiko berri bati buruz bakarrik uler daitekeela, ez parlamentaristari buruz; antolatutako masa proletario handien antolakuntzari buruz, hau da, Alderdi Komunistari buruz.

Hirugarrena: fronte antifaxista baten bideragarritasuna, indar ezberdinen lankidetza eta aliantzarekin, Alderdi Komunista existitzen bada bakarrik da posible, hau da, gizarte kapitalistaren krisialdi eta deskonposizio garaiekin bat datorren antolaketa modua, hau da, gaur egungo hizkuntza ulertzen duena.

Eta laugarrenik, premiazkoena: antifaxista izatea faxismoa bitarteko guztiekin aurrez aurre jartzea da; eta ez bakarrik inori uko ez egitea, baizik eta bitarteko bortitzen beharra aldarrikatzea, faxismoaren izaerari hobekien dagozkionak bezala, faxismoa inoren beldurraz eta bere ekintza bortitzen zigorgabetasunaz baliatzen baita bere lerroak antolatzeko. Sozialdemokrazia gehiegi baloratzen da bere gaitasunetan, eta uste du argudio irabazle bat duela faxismoaren aurka eta joera faxistaren aurka, argumentuak ulertzen ez dituen egoera batean. Ezinbestekoa eta premiazkoena da faxismoa jendetzarekin lotu dezaketen loturak indarrez haustea, hau da, modu antolatu eta zuzenean aurre egitea, zabarkeriarik gabe.

Horren erakusgarri da atzo Iruñean gertatutakoa. Quilesek bertan behera utzi behar izan zuen bere paseotxo faxista, poliziak ezin zuelako ekitaldiaren segurtasuna bermatu. Politika antifaxistaren helburua da faxistak inon seguru ez egotea, beren gorroto irrazionala ezin zabaltzea eta beren lerroak areagotu ezin izatea, beren jarraitzaile potentzialek faxista izatea ez dela doan ulertzen dutelako; era berean, faxismoarekin bat egiten duten jarraitzaileak, ez etorkizuneko proiektu batean uste arrazional bat izateagatik, baizik eta aldeko zirkunstantziek hori egin dezaketen modu bakarrean adierazteko aukera ematen dietelako: proletarioen aurkako indarkeria erabiliz. Mugimendu antifaxista lokarri horiek mozteko gai bada, faxismoa marraz mantentzeko gai izango da. Horretarako, jakina, ez da nahikoa izango zuzeneko liskarra; nahiz eta faxisten izen ematea saihesteko beharrezko baliabidea izan, ez da nahikoa bere lotura guztiak mozteko. Beharrezkoa izango da, halaber, masak krisi kapitalistari irtenbidea emango dioten eta haien irteera faxista saihestuko duten printzipio arrazionalen arabera zerrendatuko dituen proiektu politiko bat, hau da, gizarte kapitalista iraultza sozialistaren bidetik gainditzea bilatuko duen proiektu politiko bat. Proiektu iraultzailerik ezak parlamentarismoan eta demokrazia burgesean sakontzea dakar, biak ere faxisten garaipenerako bide zuzenak.

Antifaxistak Gasteizen izan ziren, Bartzelonako Unibertsitate Autonomoan, Universitat d ‘Alacanten, Madrilgo kaleetan… eta atzo Iruñean izan ziren, faxistei aurre egiten. Faxisten berritsuak eta lagunak despotrikatzen aurkituko ditugu gaur, sare sozialetan idazten, indarkeria gaitzesten eta faxisten mehatxuari aurre egiteko erantzun antifaxista desprestigiatzen. Indarkeriak berdindu egiten dituela esango dute; indarkeria antifaxistaren kondena faxistak zuritzea eta hegoak ematea dela erantzungo dugu.